به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در دنیایی که نفس‌ها به شماره افتاده و روزمرّگی با گام‌های بی‌رحمانه‌اش، صفای زندگی را لگدکوب می‌کند، گاه نغمه‌ای ساده، صدایی دل‌نواز از اصابت چوبی بر توپ، می‌تواند روح را از غبار خستگی پاک کند. 

یکی از این نغمه‌های فراموش‌شده، ورزش «کروکت» است؛ ورزشی که در دل باغ‌ها متولد شد، در سکوت چمن‌ها بالید، و حالا از میان برگ‌های خاطره، دوباره به ساحت زندگی بازمی‌گردد.

کروکت، سفیر نجابت در میان بازی‌ها

کروکت (Croquet)، ورزشی اصیل و آرام است، با ریشه‌هایی که تا قرون وسطی اروپا و به‌ویژه انگلستان می‌رسد، این بازی نه به خون و عرق فراوان نیاز دارد و نه به فریاد و هیاهو، بلکه دعوتی‌ به تأمل، دقت، برنامه‌ریزی و تعامل است. 

گویی شطرنجی است که در بستر طبیعت بازی می‌شود؛ با چکش‌هایی چوبی، توپ‌هایی رنگین و دروازه‌هایی آهنین که با نظم خاصی در دل چمن گسترده شده‌اند.

در کروکت، هدف آن است که بازیکن با استفاده از چکشی مخصوص، توپ خود را از میان مجموعه‌ای از دروازه‌های فلزی عبور دهد و در پایان، میخ پایانی (یا تیرک مرکز) را لمس کند. 

آنچه این ورزش را خاص می‌سازد، نه فقط ظرافت و تمرکز مورد نیاز در ضربه‌زنی‌ست، بلکه جنبه‌های تاکتیکی و حتی روانی آن است؛ بازیکن باید بداند کجا بکوبد، کجا صبر کند، چه موقع همکاری کند و چه گاه رقابت؟

تجهیزات مورد نیاز در عین سادگی دلنشین

اگرچه کروکت ورزشی با ریشه‌های اشرافی‌ است، اما تجهیزات آن چندان پیچیده یا گران‌قیمت نیست؛ برای انجام یک بازی استاندارد، به ابزارهای زیر نیاز داریم:

۱- چکش (Mallet): عصای بازی، چوبی بلند با سری صاف که توپ را با آن ضربه می‌زنند، این چکش باید متناسب با قد بازیکن انتخاب شود.

۲- توپ (Ball): توپ‌های کروکت از جنس پلاستیک سخت یا چوب فشرده ساخته می‌شوند و در رنگ‌های مختلف برای تمایز بازیکنان به کار می‌روند.

۳- دروازه‌ها (Wickets یا Hoops): میله‌های فلزی کوچک که در زمین نصب می‌شوند و مسیر حرکت توپ را مشخص می‌کنند.

۴- میخ پایان (Stake): تیرکی که نشانه پایان بازی‌ و آخرین مقصد بازیکنان است.

۵- زمین بازی: بهترین زمین برای کروکت، چمنی صاف، پهن و بدون شیب است که بتواند تعادل توپ و دقت ضربه را حفظ کند.

نحوه انجام بازی

کروکت معمولاً با دو، چهار یا ۶ بازیکن انجام می‌شود؛ هر بازیکن یک توپ رنگی دارد و بازی به‌صورت نوبتی پیش می‌رود، هدف این است که توپ خود را طبق مسیر تعیین‌شده، از دروازه‌ها عبور داده و در نهایت به میخ پایان برسد.

هنگامی که توپ بازیکن از یک دروازه عبور می‌کند، فرصت ضربه‌ اضافی پیدا می‌کند؛ همچنین اگر توپ بازیکن به توپ دیگری برخورد کند، مجاز به کروکه است؛ یعنی می‌تواند توپ حریف را به سمتی دلخواه براند؛ این بخش از بازی، جنبه‌های استراتژیک آن را نمایان می‌سازد، گاهی باید با دیگران متحد شد، گاهی باید راه را بست و گاهی فداکاری کرد تا در نوبت بعدی، سودی بیشتر حاصل آید.

ایمنی در بازی

کروکت اگرچه بازی‌ آرام و بی‌خطر به نظر می‌رسد، اما رعایت برخی نکات ایمنی می‌تواند تجربه‌ای ایمن‌تر و لذت‌بخش‌تر رقم بزند:

- فاصله ایمن: هنگام ضربه‌زنی، دیگر بازیکنان باید از فاصله‌ مناسب بازی را تماشا کنند تا از برخورد احتمالی توپ در امان باشند.

- حرکت در زمین: نباید در مسیر توپ دیگران ایستاد یا ناگهانی حرکت کرد، زمین بازی باید فضای سکوت و احترام باشد.

- حمل ایمن چکش: چکش باید به درستی حمل شود تا آسیبی به خود یا دیگران وارد نکند.

- کفش مناسب: استفاده از کفش تخت و راحت برای جلوگیری از لغزش و آسیب‌های پا توصیه می‌شود.

اهمیت ورزش کروکت فراتر از تفریح

کروکت، بیش از آن‌که صرفاً یک سرگرمی باشد، در بر دارنده‌ ارزش‌هایی است که با روح انسان سخن می‌گویند:

- ترویج آرامش ذهن: در جهانی پرهیاهو، بازی‌ که نیاز به تمرکز، صبر و تفکر دارد، همچون نسیمی خنک بر ذهن آدمی است.

- تعامل اجتماعی: این ورزش فرصتی برای گفتگو، خنده و رقابت دوستانه فراهم می‌کند؛ خانواده‌ها و دوستان می‌توانند لحظاتی ناب را در کنار هم سپری کنند.

- تقویت جسم در سکوت: هرچند پرتحرک نیست، اما کروکت نیازمند دقت در ایستادن، خم‌شدن، ضربه‌زدن و حرکت مداوم در زمین است؛ که نوعی ورزش سبک و مفید محسوب می‌شود.

- یادگیری احترام به قواعد: همانند زندگی، کروکت نیز تابع قواعد است؛ بازی کردن در چهارچوب قانون، به بازیکن نظم و انضباط می‌آموزد.

پیشنهادهایی برای گسترش این ورزش

کروکت در کشورهایی همچون انگلستان، نیوزیلند و استرالیا جایگاهی ویژه دارد، اما در بسیاری از نقاط جهان، هنوز به درستی شناخته نشده است، برای ترویج این ورزش نجیب، پیشنهادهایی چند مطرح می‌شود:

۱- برگزاری مسابقات خانوادگی: با خرید یک مجموعه ساده‌ کروکت، می‌توان در پارک یا حیاط خانه، روزهایی فراموش‌نشدنی ساخت.

۲- آموزش در مدارس: معرفی این ورزش در قالب زنگ‌های ورزش، می‌تواند تنوعی دلپذیر برای دانش‌آموزان باشد.

۳- محتوای آموزشی دیجیتال: تهیه ویدئوهای آموزشی، معرفی قوانین و اشتراک‌گذاری تجربیات، می‌تواند نسل جوان را به این ورزش علاقه‌مند کند.

۴- تأسیس باشگاه‌های محلی: ایجاد باشگاه‌های کروکت در سطح محله‌ها و شهرها، گامی مهم در احیای این ورزش است.

۵- برگزاری جشنواره‌های کروکت: تلفیق این بازی با موسیقی، هنر و فرهنگ می‌تواند آن را به بخشی از سبک زندگی تبدیل کند.

 بازی‌ که فراتر از بازی است

کروکت را نمی‌توان تنها یک ورزش دانست؛ بلکه آن، آئینی‌ از دل تاریخ؛ نمایشی‌ از خرد، وقار، تعامل و زیبایی، است که به ما می‌آموزد چگونه آهسته برویم، دقیق باشیم و با احترام رقابت کنیم.

در جهانی که با شتاب می‌گذرد، گاه باید ایستاد، چکشی برداشت و توپ زندگی را از دروازه‌های تأمل عبور داد؛ کروکت، اگرچه آرام است اما در سکوتش هزار فریاد از جنس وقار دارد...

یادداشت به قلم شکیبا خاطری؛ فعال رسانه‌ای