پایگاه اطلاع رسانی مرصاد

به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ دوران شیرین کودکی را در دامان پر مهر و محبت مادر و پدر سپری کرد، در هفت سالگی در مدرسه جابری کرمانشاه مشغول به تحصیل شد. او از هوش و استعداد خوبی برخوردار بود و در تحصیل موفق بود، بعد از گذراندن دوران ابتدایی وارد مدرسه راهنمایی شد و هنوز دوم راهنمایی را به اتمام نرسانده بود که پدر گرامیش را از دست داد، به همین علت مجبور شد ترک تحصیل کند و به برادرش برای امرار معاش خانواده کمک کند.

بدین منظور در شهرهای مختلف و دور و نزدیک به کارگری مشغول شد. وی آموزش‌های جوشکاری، سوهان کاری و قالب ریزی را طی شش ماه گذراند. بعد از مدتی در کارخانه ایران ناسیونال مشغول به کار شد.

در سال ۱۳۵۰ به خدمت نظام وظیفه رفت و در چهل دختر به خدمت مشغول شد.

پس از به پایان رساندن دوران خدمت به فعالیت‌های سیاسی‌اش که از مدتی قبل آغاز شده بود عمق بیشتری داد و مطالعاتش را در این زمینه گسترش داد. ضمن کار (جوشکاری) به خودسازی و فعالیت‌های انقلابی نیز می‌پرداخت.

بعد از پیروزی انقلاب و تأسیس سپاه خیلی علاقمند بود که پاسدار انقلاب باشد، ولی مسئولیت مادر در زندگی سنگین‌تر می‌شد، تا این که مادرش رضایت داد، او از شوق رفتن به جبهه دست و پای مادرش را می‌بوسید.

در اولین اعزام به پاوه رفت و در تمام مناطق کردستان و در عملیات‌های زیادی شرکت کرد، او نور چشم شهید چمران بود.

مدتی در کرمانشاه بود و در سپاه پاسداران خدمت می‌کرد، سپس به عنوان فرمانده سپاه اسلام آباد غرب فعالیت می‌کرد.

او در راه خدمت به خلق و رضایت پروردگار از هیچ کاری فرو گذار نبود.

ایمان و عقیده‌اش، شجاعت و اخلاص و متانت در برابر سختی‌ها زبانزد و چون کوه استوار و از صبر لبریز بود.

به ندرت عصبانی می‌شد و بلافاصله تا ضعف بر او غلبه می‌کرد، زیر لب کلمه لااله الا الله را بر زبان می‌آورد. علی ساده‌پوش و به طور کلی ساده زندگی می‌کرد.

در دشت بیوه نیج مردم از ظلم و غارتگری بعثی‌ها به ستوه آمده بودند. علی به همراه ۱۹ نفر از یارانش خود را به آن منطقه رساند. در ارتفاعات مورد حمله قرار گرفتند و او افرادش را از دست داد. علی به مدت ۱۴ ساعت در مقابل دشمن مبارزه کرد و ناگهان مورد اصابت گلوله قرار گرفت و مجروح شد. بعثی‌ها خودشان را به علی رساندند و او را شکنجه و یک دستش را هم قطع کردند و او را به آتش کشیدند.
علی بیات در نهم تیرماه ۱۳۵۹ در منطقه قورچی بر اثر اصابت گلوله و شکنجه دشمن به شهادت رسید.

شهید علی بیات در قسمتی از وصیت‌نامه‌اش چنین نوشته است:
مطابق با نیمه شعبان خمس سالانه‌ام را با نماینده امام خمینی آیت الله اشرفی اصفهانی حساب و پرداخت نموده ام. وصیت می‌کنم هر چه که دارم متعلق به مستضعفین است.

انتهای خبر/