به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در این حکمت نورانی از بخش «حِکَم» در نهج‌البلاغه، امام علی (علیه‌السلام) با بیانی کوتاه اما بسیار عمیق، وضعیت انسان در مسیر زندگی و فرارسیدن مرگ را چنین توصیف می‌کنند:

«إِذَا كُنْتَ فِي إِدْبَارٍ وَالْمَوْتُ فِي إِقْبَالٍ، فَمَا أَسْرَعَ الْمُلْتَقَى»

«در حالی که تو به زندگی پشت می‌کنی و مرگ به تو روی می‌آورد، ملاقات چه زود فرا خواهد رسید»

امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در این سخن، به یک حقیقت همیشگی اشاره می‌کنند: انسان از لحظه تولد در حال حرکت به سوی پایان عمر است و هر نفس، گامی به سوی مقصد نهایی اوست؛ همان‌گونه که چراغ با کاستن از سوختش به خاموشی نزدیک می‌شود، عمر آدمی نیز بی‌وقفه رو به کاهش است.

در کنارش، عوامل مرگ نیز پیوسته به سوی انسان می‌شتابند؛ چه حوادث ناگهانی مانند زلزله، سیل، بیماری و تصادف و چه فرسودگی و ناتوانی طبیعی جسم در گذر زمان؛ این دو حرکت ــ حرکت انسان به سوی پایان و حرکت مرگ به سوی انسان ــ سرانجام بسیار زود به هم می‌رسند؛ همان‌گونه که دو وسیله نقلیه از دو سوی جاده با سرعت به سمت یکدیگر روانه شوند.

قرآن کریم نیز همین حقیقت را یادآور شده و می‌فرماید:
«قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِي تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلَاقِيكُمْ...»
«بگو: آن مرگی که از آن می‌گریزید، بی‌تردید با شما ملاقات خواهد کرد…» (جمعه/۸)

از امام علی (علیه‌السلام) نیز روایات متعددی در این‌باره نقل شده است؛ از جمله:
«نَفَسُ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَى أَجَلِهِ»
«نفس‌های انسان گام‌های او به‌سوی مرگ‌اند»

در نامه ۲۷ نهج‌البلاغه نیز آمده است که مرگ همواره تعقیب کننده انسان است؛ اگر بایستد او را می‌گیرد و اگر بگریزد، به او می‌رسد.

تمام این هشدارها برای آن است که انسان در لذت‌ها و سرگرمی‌های فریبنده دنیا غرق نشود و گمان نکند که این زندگی پایدار و بی‌پایان است؛ بلکه پیش از آن که فرصت‌ها از دست برود، برای سفر آخرت توشه‌ای شایسته فراهم آورد.

انتهای خبر/