به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در تحلیل شرایط امنیتی و دفاعی جمهوری اسلامی ایران، یکی از مسائل کلیدی که همواره مطرح است، نقش قدرت‌های موشکی و پهپادی در بازدارندگی و مقابله با تهدیدات خارجی، به ویژه رژیم صهیونیستی، است. 

سئوال اینجاست که اگر ایران به این فناوری‌های پیشرفته دسترسی نداشت، چگونه می‌توانست در برابر هجمه‌های احتمالی صهیونیست‌ها و دیگر دشمنانش ایستادگی کند؟ بدون فناوری موشکی و پهپادی، ایران چه گزینه‌هایی داشت؟ 

در صورتی که ایران از دسترسی به فناوری‌های موشکی و پهپادی مدرن محروم می‌بود، عملاً گزینه‌های دفاعی این کشور به شدت محدود می‌شد. 

در این شرایط، ایران ناچار بود بر روی روش‌های متعارف دفاعی تکیه کند که عمدتاً شامل ارتش، نیروی هوایی و سامانه‌های دفاعی پایه‌ای می‌شد؛ این در حالی است که رژیم صهیونیستی از فناوری‌های پیشرفته‌ای در زمینه‌های راداری، جنگ الکترونیک و سامانه‌های ضدموشکی برخوردار است و
می‌تواند هرگونه تهدید موشکی را به راحتی خنثی کند. 

قدرت موشکی و پهپادی ایران نه تنها به عنوان ابزارهای بازدارندگی بلکه به عنوان مؤلفه‌ای استراتژیک در معادلات جنگ با رژیم صهیونیستی و دیگر دشمنان در منطقه عمل می‌کند. 

از آنجا که تهدیدات متنوعی از جمله حملات هوایی و زمینی علیه ایران وجود دارد، قدرت موشکی این کشور یک عنصر کلیدی در حفظ امنیت و حاکمیت آن محسوب می‌شود. 

جمهوری اسلامی ایران به واسطه موشک‌های بُرد بلند و متوسط قادر است تهدیدات را در عمق اراضی دشمن نیز هدف قرار دهد. 
در صورتی که رژیم صهیونیستی نسبت به حمله به ایران اقدام کند، وجود یک شبکه گسترده از موشک‌های نقطه‌زن و پهپادهای شناسایی و هجومی، به ایران این امکان را می‌دهد که در مقابل حملات گسترده به دفاع برخیزد و ضربات مؤثری به تأسیسات حساس دشمن وارد کند. 

موشک‌های ایرانی، به ویژه موشک‌های بالستیک، از جمله غدیر، شهاب ۳ و سجیل، به دلیل بُردهای بلند و دقت بالا، می‌توانند اهداف حیاتی دشمن را در عمق خاک اسرائیل هدف قرار دهند. 

این قدرت بازدارندگی، توانایی مقابله با هرگونه تهدید مستقیم یا حملات پیشگیرانه صهیونیست‌ها را برای ایران فراهم می‌آورد. 

پهپادها و موشک‌های هدایت‌شونده؛ ابزاری برای جنگ نامتقارن

پهپادها به عنوان یکی از جدیدترین و مؤثرترین ابزارهای نظامی جمهوری اسلامی ایران در مقابله با تهدیدات رژیم صهیونیستی و دیگر دشمنان در منطقه، جایگاه ویژه‌ای دارند. 

پهپادهای ایرانی، همچون شاهد ۱۲۹ و ابابیل، قابلیت انجام عملیات شناسایی، حمله به اهداف زمینی و هوایی و حتی جاسوسی در مناطق دوردست را دارند. 

این پهپادها با قدرت حمل انواع موشک‌های هدایت‌شونده، قادر به نابودی سامانه‌های دفاعی و اهداف حساس دشمن در میدان جنگ هستند. 

از طرفی دیگر، پهپادها و موشک‌های ایرانی می‌توانند در جنگ‌های نامتقارن نقش برجسته‌ای ایفا کنند. 

با استفاده از این فناوری‌ها، ایران توانسته است الگوی جدیدی از جنگ‌های غیرمتمرکز را طراحی کند که در آن، استفاده از تجهیزات گران‌قیمت و پیچیده به حداقل می‌رسد و به جای آن، جنگ به شیوه‌ای مبتنی بر شبیه‌سازی و حملات غیرمستقیم دنبال می‌شود. 

وجود قدرت موشکی و پهپادی در دکترین دفاعی جمهوری اسلامی ایران نه تنها از جنبه دفاعی اهمیت دارد، بلکه به عنوان ابزارهای بازدارنده در برابر تهدیدات احتمالی عمل می‌کنند. 

در صورتی که ایران از این فناوری‌ها محروم می‌بود، احتمالاً گزینه‌های دفاعی آن به شدت محدود می‌شد و کشور نمی‌توانست به طور مؤثر در برابر حملات پیشگیرانه یا جنگ‌های منطقه‌ای ایستادگی کند. 

موشک‌ها و پهپادهای ایرانی مانند شهاب ۳، سجیل، غدیر، شاهد ۱۲۹ و ابابیل به عنوان ابزارهای پیشرفته در اختیار نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران، جایگاه حیاتی در معادلات جنگی دارند و این قدرت بازدارندگی باعث می‌شود تا تهدیدات احتمالی، پیش از وقوع، مهار شوند. 

نویسنده: مجتبی جنگلی‌نیا؛ فعال رسانه‌ای