به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ هر روز، یک صفحه از کلام حق را به‌صورت متنی بخوانید. 

متن و معنی آیات ۲۶۰ تا ۲۶۴ سوره مبارکه «بقره»، به شرح زیر است:

آیه ۲۶۰

وَإِذۡ قَالَ إِبۡرَ ٰ⁠هِیمُ رَبِّ أَرِنِی كَیۡفَ تُحۡیِ ٱلۡمَوۡتَىٰۖ قَالَ أَوَلَمۡ تُؤۡمِنۡۖ قَالَ بَلَىٰ وَلَـٰكِن لِّیَطۡمَىِٕنَّ قَلۡبِیۖ قَالَ فَخُذۡ أَرۡبَعَةࣰ مِّنَ ٱلطَّیۡرِ فَصُرۡهُنَّ إِلَیۡكَ ثُمَّ ٱجۡعَلۡ عَلَىٰ كُلِّ جَبَلࣲ مِّنۡهُنَّ جُزءࣰا ثُمَّ ٱدۡعُهُنَّ یَأۡتِینَكَ سَعۡیࣰاۚ وَٱعۡلَمۡ أَنَّ ٱللَّهَ عَزِیزٌ حَكِیمࣱ ٢٦٠

ترجمه:

و آنگاه که ابراهیم گفت: پروردگارا، به من بنما که چگونه مردگان را زنده می‌کنی. فرمود: آیا ایمان نداری؟ گفت: چرا، لیکن می‌خواهم دلم آرام گیرد. فرمود: چهار پرنده بگیر و آنها را نزد خود رام کن، سپس پاره پاره کن و بر هر کوهی جزوی از آنها بگذار، آنگاه آنان را بخوان تا شتابان نزد تو آیند. و بدان که خداوند توانا و حکیم است.

آیه ۲۶۱

مَّثَلُ ٱلَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمۡوَ ٰ⁠لَهُمۡ فِی سَبِیلِ ٱللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنۢبَتَتۡ سَبۡعَ سَنَابِلَ فِی كُلِّ سُنبُلَةࣲ مِّاْئَةُ حَبَّةࣲۗ وَٱللَّهُ یُضَـٰعِفُ لِمَن یَشَآءُۗ وَٱللَّهُ وَ ٰ⁠سِعٌ عَلِیمٌ ٢٦١

ترجمه:

مثل کسانی که اموال خویش را در راه خدا انفاق می‌کنند، همچون دانه‌ای است که هفت خوشه برویاند که در هر خوشه صد دانه باشد، و خدا آن را برای هر که بخواهد چند برابر می‌گرداند، و خدا گشایش‌گر داناست.

آیه ۲۶۲

ٱلَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمۡوَ ٰ⁠لَهُمۡ فِی سَبِیلِ ٱللَّهِ ثُمَّ لَا یُتۡبِعُونَ مَآ أَنفَقُوا۟ مَنࣰّا وَلَآ أَذࣰى لَّهُمۡ أَجۡرُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡۖ وَلَا خَوۡفٌ عَلَیۡهِمۡ وَلَا هُمۡ یَحۡزَنُونَ ٢٦٢

ترجمه:

کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند، سپس در پی آن انفاق، منّت و آزار نمی‌آورند، پاداششان نزد پروردگارشان است؛ و نه ترسی بر آنهاست و نه اندوهگین می‌شوند.

آیه ۲۶۳

قَوۡلࣱ مَّعۡرُوفࣱ وَمَغۡفِرَةٌ خَیۡرࣱ مِّن صَدَقَةࣲ یَتۡبَعُهَآ أَذࣰىۗ وَٱللَّهُ غَنِیٌّ حَلِیمࣱ ٢٦٣

ترجمه:

سخنی نیکو و گذشت، بهتر از صدقه‌ای است که به دنبال آن آزار باشد؛ و خدا بی‌نیاز و بردبار است.

آیه ۲۶۴

یَـٰٓأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُوا۟ لَا تُبۡطِلُوا۟ صَدَقَـٰتِكُم بِٱلۡمَنِّ وَٱلۡأَذَىٰ كَٱلَّذِی یُنفِقُ مَالَهُۥ رِئَآءَ ٱلنَّاسِ وَلَا یُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ وَٱلۡیَوۡمِ ٱلۡـَٔاخِرِۖ فَمَثَلُهُۥ كَمَثَلِ صَفۡوَانٍ عَلَیۡهِ تُرَابࣱ فَأَصَابَهُۥ وَابِلࣱ فَتَرَكَهُۥ صَلۡدࣰاۖ لَّا یَقۡدِرُونَ عَلَىٰ شَیۡءࣲ مِّمَّا كَسَبُوا۟ۗ وَٱللَّهُ لَا یَهۡدِی ٱلۡقَوۡمَ ٱلۡكَـٰفِرِینَ ٢٦٤

ترجمه:

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، صدقات خود را با منّت و آزار باطل نکنید، مانند کسی که مال خویش را برای خودنمایی نزد مردم انفاق می‌کند و به خدا و روز واپسین ایمان ندارد. مَثَل او چون صخره‌ای صاف است که بر آن خاکی باشد و باران سختی بر آن ببارد و آن را سنگ سختی بر جای گذارد؛ آنان از حاصل کار خویش هیچ بهره‌ای نمی‌برند؛ و خداوند گروه کافران را هدایت نمی‌کند.