به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ جمعه -۱۸ خرداد- مصادف است با آخرین روز از ماه ذی‌القعده و سالروز شهادت امام جواد(ع)؛ نهمین ولی خدا بعد از پیامبر اکرم(ص) و امامی که در سال ۱۹۵ هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود؛ در سن هفت سالگی به امامت رسید و در سال ۲۰۳ هجری پس از شهادت امام رضا(ع) به مدت ۱۷ سال عهده دار امامت شیعیان بود.

ابن‌الرضا(ع) به عنوان جوان‌ترین امام معصوم، در ۲۵ سالگی به فرمان معتصم عباسی به شهادت رسید و پیکر مطهر آن حضرت در قبرستان قریش در شهر کاظمین در نزدیکی بغداد و کنار مزار جد بزرگوارش، امام کاظم(ع) به خاک سپرده شد.

هنگامی که به کاظمین و حرم جوادالائمه مشرف می‌شویم و آن حضرت را زیارت می کنیم، این گونه می‌گوییم «أَتَیْتُکَ زائِراً، عارِفاً بِحَقِّکَ، مُعادِیاً لِأَعْدائِکَ، مُوالِیاً لِأَوْلِیائِکَ، فَاشْفَعْ لِی عِنْدَ رَبِّکَ؛ من به عنوان زائر به سویت آمدم درحالی که عارف به حقّت، دشمن دشمنانت و دوستدار دوستانت هستم، پس مرا نزد پروردگارت شفاعت کن» و در زیارتی دیگر می گوییم «گواهی می‌دهم هرکه از تو پیروی کرد بر حق و هدایت است و هرکه تو را انکار کرد و با تو از در دشمنی درآمد بر گمراهی و هلاکت است، به خدا و به تو، در دنیا و آخرت از آنان بیزاری می‌جویم، سلام بر تو تا هستم و تا شب و روز هست».

چه کسانی امام جواد(ع) را انکار کردند و چه کسانی در مقابل آن حضرت ایستادند و از مسیر حق منحرف شده و در مسیر هلاکت قرار گرفتند؟ برخی از این افراد همان کسانی بودند که آفتاب عالم تاب امام را تاب نیاورده و دست خود را خون پاکترین انسان‌ها آلوده کردند؛ مثل ام الفضل، همسر آن حضرت و معتصم، خلیفه عباسی.

نقشه‌های شوم مأمون برای امام جواد(ع)

حجت‌الاسلام مهدی پیشوایی در کتاب سیره پیشوایان نوشت: مامون در سال ۲۰۴ هجری قمری بعد از به شهادت رساندن ثامن الحجج(ع) به بغداد بازگشت ولی می‌دانست که شیعیان پس از امام رضا(ع)، فرزند او را به امامت خواهند پذیرفت و در این صورت، همچنان تهدیدی برای وی بر جای خواهد ماند، به ویژه که مأمون متهم ردیف اول شهادت امام هشتم بود، بنابراین پس از شهادت امام رضا(ع)، نوبت به فرزند عزیزش امام جواد(ع) رسید تا به نحوی کنترل شود.

مأمون برای رسیدن این هدف، بلافاصله آن حضرت را از مدینه به بغداد فراخواند و امام جواد در سال ۲۱۵ هجری قمری وارد بغداد شد؛ هنگامی که مأمون به مقام و کمالات معنوی و علمی و فضایل اخلاقی امام محمد تقی(ع) آگاهی پیدا کرد، به گرمی از ایشان استقبال کرد و آن حضرت را بر سایرین از عباسیان و علویان ترجیح و برتری داد و دختر خود ام‌الفضل را به عقد آن حضرت درآورد.

به گفته پیشوایی، خلیفه ملعون عباسی از این راه به راحتی می توانست هم امام را در کنترل خود داشته باشد و هم رفت و آمد و ارتباط و تماس های شیعیان با آن حضرت را زیر نظر بگیرد، عباسیان و درباریان مأمون که از تصمیم وی برای ازدواج دخترش با امام جواد(ع) برآشفته بودند، او را از آینده این کار برحذر داشتند زیرا می‌ترسیدند که پس از مأمون، خلافت به خاندان علوی برگردد، چنانکه درباره ولایتعهدی پدرش امام رضا(ع) هم به سختی دچار همین نگرانی شده بودند.

گفته می شود آنان مخالفت خود را به گونه دیگری وانمود کردند و گفتند «دختر خود را به ازدواج کودکی درمی آورد که نفقه در دین خدا ندارد، حلال را از حرام تشخیص نمی‌دهد و واجب را از مستحب باز نمی‌شناسد.» مأمون که به گفتار بی اساس آنان اعتقادی نداشت و از کمالات و فضایل معنوی و علمی امام جواد(ع) آگاه بود، در مقابل این برخورد و برای نشان دادن شایستگی آن حضرت، مجلس بحث و مناظره علمی برپا کرد و امام نهم شیعیان را به مناظره علمی با یحیی‌ابن‌اکثم دانشمند دربار عباسی و فقیه بزرگ آن زمان فراخواند که امام در این مجلس، به تمامی پرسش ها پاسخ گفت و مقام و موقعیت علمی و هوش و ذکاوت آن حضرت بر همگان آشکار و اثبات شد، پس از آن بود که مأمون دختر خود را به همسری امام جواد(ع) درآورد.