به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ هر روز، یک صفحه از کلام حق را به‌صورت متنی بخوانید. 

متن و معنی آیات ۲۳ تا ۳۳ سوره مبارکه زخرف به شرح زیر است:

وَکَذَٰلِکَ مَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِکَ فِی قَرْیَةٍ مِنْ نَذِیرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءَنَا عَلَیٰ أُمَّةٍ وَإِنّا عَلَیٰ آثَارِهِمْ مُقْتَدُونَ ﴿۲۳﴾

[پیروی کورکورانه و جاهلانه مخصوص اینان نیست] و به همین گونه پیش از تو در هیچ شهری بیم دهنده‌ای نفرستادیم، مگر آنکه سران خوشگذران و مست و مغرورش گفتند: ما پدرانمان را بر آیینی یافتیم و ما هم حتماً به آثارشان اقتدا می‌کنیم. (۲۳) 

قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُکُمْ بِأَهْدَیٰ مِمَّا وَجَدْتُمْ عَلَیْهِ آبَاءَکُمْ ۖ قَالُوا إِنّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ کَافِرُونَ ﴿۲۴﴾

[بیم دهنده] گفت: آیا هر چند من آئینی هدایت کننده‌تر از آیینی که پدرانتان را بر آن یافته‌اید، برایتان بیاورم؟ گفتند: ما به آئینی که به آن فرستاده شده‌اید، کافریم! (۲۴) 

فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ ۖ فَانْظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُکَذّبِینَ ﴿۲۵﴾

در نتیجه از آن‌ها انتقام گرفتیم. پس با تأمل بنگر سرانجام تکذیب کنندگان چگونه بود. (۲۵) 

وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ إِنَّنِی بَرَاءٌ مِمّا تَعْبُدُونَ ﴿۲۶﴾

و [یاد کن] هنگامی را که ابراهیم به پدر و قومش گفت: من بی‌تردید از آنچه می‌پرستید، بیزارم. (۲۶) 

إِلَّا الَّذِی فَطَرَنِی فَإِنّهُ سَیَهْدِینِ ﴿۲۷﴾

مگر کسی که مرا آفریده، که یقیناً او مرا هدایت می‌کند، (۲۷) 

وَجَعَلَهَا کَلِمَةً بَاقِیَةً فِی عَقِبِهِ لَعَلّهُمْ یَرْجِعُونَ ﴿۲۸﴾

و توحید و یکتاپرستی را در نسل‌های بعد از خود حقیقتی پایدار قرار داد، باشد که آن‌ها [به سوی توحید] بازگردند؛ (۲۸) 

بَلْ مَتَّعْتُ هَٰؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّیٰ جَاءَهُمُ الْحَقّ وَرَسُولٌ مُبِینٌ ﴿۲۹﴾

[نه اینکه بازنگشتند و من هم از آن‌ها انتقام نگرفتم] بلکه اینان [که در مکه آلوده به بت پرستی هستند] و پدرانشان را [از انواع نعمت‌ها] برخوردار کردم تا آنکه حق و فرستاده‌ای روشنگر [چون قرآن و محمّد] به سویشان آمد؛ (۲۹) 

وَلَمَّا جَاءَهُمُ الْحَقُّ قَالُوا هَٰذَا سِحْرٌ وَإِنّا بِهِ کَافِرُونَ ﴿۳۰﴾

و هنگامی که حق به سویشان آمد، گفتند: این جادوست و ما به آن کافریم، (۳۰) 

وَقَالُوا لَوْلَا نُزّلَ هَٰذَا الْقُرْآنُ عَلَیٰ رَجُلٍ مِنَ الْقَرْیَتَیْنِ عَظِیمٍ ﴿۳۱﴾

و گفتند: این قرآن چرا بر مردمی بزرگ از میان یکی از این دو شهر [مکه و طایف] نازل نشد؟! (۳۱) 

أَهُمْ یَقْسِمُونَ رَحْمَتَ رَبِّکَ ۚ نَحْنُ قَسَمْنَا بَیْنَهُمْ مَعِیشَتَهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ۚ وَرَفَعْنَا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجَاتٍ لِیَتَّخِذَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا سُخْرِیًّا ۗ وَرَحْمَتُ رَبِّکَ خَیْرٌ مِمّا یَجْمَعُونَ ﴿۳۲﴾

آیا آن‌ها هستند که رحمت پروردگارت را تقسیم می‌کنند؟ ما در زندگی دنیا معیشت آن‌ها را میانشان تقسیم کرده‌ایم، و برخی را از جهت درجات [فکری و مادی] بر برخی برتری داده‌ایم تا برخی از آن‌ها برخی دیگر را [در امر معیشت و سایر امور] به خدمت گیرند؛ و رحمت پروردگارت از آنچه آن‌ها جمع می‌کنند، بهتر است. (۳۲) 

وَلَوْلَا أَنْ یَکُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَجَعَلْنَا لِمَنْ یَکْفُرُ بِالرَّحْمَٰنِ لِبُیُوتِهِمْ سُقُفًا مِنْ فِضّةٍ وَمَعَارِجَ عَلَیْهَا یَظْهَرُونَ ﴿۳۳﴾

و اگر [بهره‌مندی کفار از انواع نعمت‌های مادی و تهیدستی مؤمنان، سبب] این نبود که همه مردم [به خاطر ضعف ایمان و ناآگاه بودن به حقایق] بر محور کفر امتی واحد شوند، ما برای خانه‌های کافران به [خدای] رحمان سقف‌هایی از نقره قرار می‌دادیم و نردبان‌هایی که با آن بر بالای خانه‌ها برآیند. (۳۳) 

انتهای خبر/