به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ هر روز یک خطبه از نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین علی (ع) را می‌خوانیم.

وَ الدُّنْيَا دَارٌ مُنِيَ لَهَا الْفَنَاءُ وَ لِأَهْلِهَا مِنْهَا الْجَلَاءُ وَ هِيَ حُلْوَةٌ [خَضِرَةٌ] خَضْرَاءُ وَ قَدْ عَجِلَتْ لِلطَّالِبِ وَ الْتَبَسَتْ بِقَلْبِ النَّاظِرِ، فَارْتَحِلُوا مِنْهَا بِأَحْسَنِ مَا بِحَضْرَتِكُمْ مِنَ الزَّادِ وَ لَا تَسْأَلُوا فِيهَا فَوْقَ الْكَفَافِ وَ لَا تَطْلُبُوا مِنْهَا أَكْثَرَ مِنَ الْبَلَاغ.

jv[li:

دنیا سرایی است که آرزوها در آن شکل می‌گیرند، اما دیری نمی‌پاید که نابود می‌شوند. اقامت در آن موقتی است و کوچ از این وطن، امری حتمی و گریزناپذیر برای همه انسان‌هاست.

دنیا ظاهری شیرین، دل‌فریب و خوش‌منظر دارد. با شتاب به‌سوی شیفتگان خود می‌شتابد و نگاه هر بیننده‌ای را به دام جلوه‌های خود می‌اندازد. اما در پس این ظاهر، فریب و ناپایداری نهفته است.

پس سزاوار است انسان پیش از ترک این سرای زودگذر، با بهترین زاد و توشه ممکن خود را آماده سفر کند؛ توشه‌ای که در مسیر آخرت راه‌گشایش باشد و مایه رستگاری او در آن جهان شود.

از دنیا بیش از اندازه نیاز خود مخواهید و در پی رفاه بی‌اندازه نباشید. طلب بیشتر از حد کفاف، دل را وابسته می‌کند و انسان را از هدف اصلی که همان رستگاری ابدی است، بازمی‌دارد.

منبع: مؤسسه تحقیقات و نشر معارف اهل‌البیت علیهم‌السلام

انتهای خبر/