به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ هر روز یک خطبه از نهج‌البلاغه امیرالمؤمنین علی (ع) را می‌خوانیم.

اللَّهُمَّ إِنِّي قَدْ مَلِلْتُهُمْ وَ مَلُّونِي وَ سَئِمْتُهُمْ وَ سَئِمُونِي فَأَبْدِلْنِي بِهِمْ خَيْراً مِنْهُمْ وَ أَبْدِلْهُمْ بِي شَرّاً مِنِّي اللَّهُمَّ مِثْ قُلُوبَهُمْ كَمَا يُمَاثُ الْمِلْحُ فِي الْمَاءِ أَمَا وَ اللَّهِ لَوَدِدْتُ أَنَّ لِي بِكُمْ أَلْفَ فَارِسٍ مِنْ بَنِي فِرَاسِ بْنِ غَنْمٍ «هُنَالِكَ لَوْ دَعَوْتَ أَتَاكَ مِنْهُمْ، فَوَارِسُ مِثْلُ أَرْمِيَةِ الْحَمِيمِ». ثُمَّ نَزَلَ (علیه السلام) مِنَ الْمِنْبَرِ.

ترجمه:

خدایا! من این مردم را با پند و اندرزهای پیاپی خسته کردم، و آن‌ها نیز مرا خسته کردند. از من به تنگ آمده‌اند، و من هم از آن‌ها دل‌شکسته و درمانده‌ام. پروردگارا، به جای این مردم، انسان‌هایی بهتر را نصیبم کن، و بر آن‌ها، رهبری بدتر از من مسلط گردان.

خدایا! دل‌هایشان را، همان‌گونه که نمک در آب حل می‌شود، نرم و ذوب کن. به خدا قسم، دوست داشتم به جای شما کوفیان، هزار سوار دلاور از قبیله بنی فراس بن غنم در کنارم بودند؛ کسانی که اگر آن‌ها را فرا می‌خواندی، چونان ابرهای خروشان تابستانی، بی‌درنگ به میدان می‌آمدند، جنگاورانی پرشور و تازنده.

سپس امام از منبر پایین آمد...

منبع: مؤسسه تحقیقات و نشر معارف اهل‌البیت علیهم‌السلام

انتهای خبر/