نرگس شکربیگی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ اظهار داشت: خانواده به‌عنوان مهم‌ترین نهادی است که بالاترین سهم را در تربیت فرزندان دارد و به‌عنوان طراح ساختار شخصیت کودکان از تمام جهات به‌ویژه اخلاقی و دینی، چگونه بودن و چگونه زیستن وی را در سال‌های پیش روی برعهده دارد و همچنین مهم‌ترین کانون برای شکوفایی استعدادهای بالقوه فرزندان و به فعلیت رساندن آن است. 

این استاد دانشگاه افزود: مهم‌ترین وظیفه والدین تربیت فرزندان است زیرا در قبال آن نزد خداوند، مردم، فرزندان و وجدان خود مسئول هستند، انجام این مسئولیت به صورت ویژه مورد سفارش عقل و شرع است، ضرورت تربیت دینی برای کودک همانند دیگر نیازهای اساسی او از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است زیرا در چنین تربیتی توجه به همه ابعاد وجودی انسان شده است. 

وی تصریح کرد: در پرتو تربیت دینی، کودک از یک رشد متعادل برخوردار می‌شود اما در تربیتی که در آن دین جایگاهی نداشته باشد بسیاری از فضائتلی که سبب کمال واقعی انسان است نادیده گرفته می‌شود؛ اساس تربیت دینی توجه دادن به فضایل روحی، معنوی و توسعه دادن نظریه‌های محدود مردم از این چهاردیواری کوچک جهان مادی به یک فضای غیرمتناهی و جهان نورانی غیبی است. 

شکربیگی بیان داشت: از آنجا که انسان موضوع تربیت است و انسان عصاره هستی و دارای قوا و استعدادهای مختلف است و موجودی اثرگذار و اثرپذیر و دارای قدرت اختیار، انتخاب و اراده است برای شکوفایی و به فعلیت رساندن قوا و استعدادهای فطری‌اش نیاز به تربیت دارد و تنها تربیت دینی است که می‌تواند نیازهای مختلف او را تأمین و زمینه تکامل همه‌جانبه او را به خصوص در بعد معنوی و الهی فراهم کند. 

این استاد دانشگاه عنوان کرد: یکی دشوارترین مراحل از فرایند تربیت، تعیین و تشخیص روش تربیتی و استفاده و به‌کارگیری صحیح و مؤثر آن است و در این میان قصه و داستان از روش‌های تربیتی اثرگذاری است که بر تربیت انسان‌ها دارد؛ داستان می‌تواند سرگذشت وقایعی باشد که واقعاً در خارج تحقق پیدا کرده است یا اموری افسانه‌ای است که انسان‌ها ساخته و پرداخته‌اند و البته ضمن استفاده از جاذبه داستان باید هدف آن را که همان تربیت واقعی است در نظر داشت. 

وی ادامه داد: قرآن کریم که یک کتاب تربیتی است؛ در موارد متعددی از قصه و داستان استفاده کرده است؛ در آیه‌ای از قرآن کریم آمده است: «لَقَدْ کانَ فِی قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِی الْأَلْبابِ»؛ امام علی (ع) در نهج‌البلاغه خطبه ۱۹۲ ضمن دعوت مردم به تدبر و اندیشه در احوال گذشتگان و آنچه در اثر تفرقه و اختلاف کلمه برایشان حادث شده است؛ می‌فرماید: «وَ بَقِیَ قَصَصُ أَخْبَارِهِمْ فِیکُمْ عِبَراً لِلْمُعْتَبِرِینَ»؛ والدین از طریق ذکر داستان‌ها و معرفی عملی تصویر چهره‌های قهرمان و صالح می‌توانند وسیله‌ای مؤثری برای اصلاح فکر و روان فرزند خود باشند. 

شکربیگی گفت: ارائه علامت و نشانه یکی از روش‌های تربیتی است که به کرات در گفتار معصومین (ع) به چشم می‌خورد این روش زمانی بیشترین تأثیر را خواهد داشت که با کمترین و رساترین کلمات ادا شود؛ در تربیت انسان باید به فکر فراهم ساختن بستری از شرایط و موقعیت‌ها باشیم که زمینه بروز رفتارهای صحیح و دور شدن از رفتارهای ناصحیح را فراهم آورد؛ خانواده‌ها باید تلاش کنند که افراد خوبی را سر راه فرزندان خود قرار دهند، دوستان خوبی را به آن‌ها معرفی کنند از نقش معاشرت و اثرات آن غافل نشوند که در برخی از سنین تأثیر آن‌ها حتی از نفوذ پدر و مادر هم بیشتر است. 

انتهای خبر/