به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ اول اردیبهشت‌ماه در تقویم ملی ایران، به نام یکی از درخشان‌ترین چهره‌های ادبیات فارسی رقم خورده است؛ سعدی شیرازی، شاعری که در قرن هفتم هجری با آثار خود، فصل نوینی در شعر و نثر فارسی گشود و تا به امروز، همچنان نامش زنده و جاوید در دل فرهنگ ایران زمین می‌درخشد.

سعدی نه‌تنها شاعری توانا، بلکه حکیمی ژرف‌اندیش و انسانی اخلاق‌مدار بود. در آثارش، آموزه‌های اخلاقی، اجتماعی، عرفانی و انسانی به‌گونه‌ای هنرمندانه با کلام موزون و نثر دل‌نشین در هم تنیده‌اند. او زبان را نه فقط ابزاری برای زیبایی بلکه پلی برای انتقال معنا، حکمت و تجربه‌های زندگی می‌دانست.

مشهورترین آثار سعدی، بوستان و گلستان، در شمار آثار ماندگار ادب فارسی‌اند. بوستان، منظومه‌ای اخلاقی و آموزشی است که در قالب حکایات، مفاهیمی چون عدالت، نیکی، قناعت و توکل را ترویج می‌دهد. گلستان نیز مجموعه‌ای نثری از حکایت‌های کوتاه با نثری آهنگین و سرشار از پند و اندرز است.

جایگاه سعدی تنها محدود به ایران نیست. سخن جاودانه‌اش «بنی‌آدم اعضای یک پیکرند»، که بر سر در سازمان ملل متحد نقش بسته، گویای دیدگاه انسانی و جهان‌شمول اوست. او شاعری‌ است که مرزهای جغرافیایی و زمانی را درنوردیده و پیام اخلاق و انسانیت را به جهانیان رسانده است.

سعدی در زمانه‌ای می‌زیست که ایران با بحران‌ها و ناآرامی‌های سیاسی و اجتماعی مواجه بود. اما در میان این آشوب‌ها، با تکیه بر خرد و اخلاق، چراغی از امید و اندیشه بر افروخت و تلاش کرد تا انسان را به سوی اعتدال، عقلانیت و مهربانی راهنمایی کند.

در آثار سعدی، نکته‌ای که بیش از همه جلوه می‌کند، توجه به کرامت انسان و نقد ریا، تظاهر، جهل و نابرابری‌ است. او در گفتار خویش، از شاه گرفته تا گدای کوچه، را با ترازوی انصاف می‌سنجد و در برابر هیچ‌کس، زبان به چاپلوسی نمی‌گشاید.

بزرگداشت سعدی در اول اردیبهشت، تنها تجلیل از یک شاعر نیست؛ بلکه فرصتی برای بازنگری در ارزش‌هایی چون خرد، اخلاق، انسان‌دوستی و هنر کلام است که در سایه شتاب‌زدگی دنیای امروز گاه به فراموشی سپرده می‌شوند.

هر ساله در این روز، در آرامگاه سعدی در شیراز، آئین‌‌هایی برای گرامیداشت او برگزار می‌شود؛ مراسمی که نه‌تنها دوستداران ادب فارسی، بلکه اندیشمندان، هنرمندان و علاقه‌مندان به فرهنگ و فلسفه را گرد هم می‌آورد تا یاد این شاعر بزرگ را زنده نگه دارند.

نام سعدی، نام زبان فارسی است؛ زبانی که با سخن او، قامتِ استواری یافت و با اندیشه‌اش، عمق و بُعد تازه‌ای پیدا کرد. شعر و نثر او همچنان در کتاب‌های درسی، محافل ادبی و دل‌های مشتاقان فرهنگ باقی است و الهام‌بخش نسل‌های امروز و آینده خواهد بود.

در روزگار ما، بیش از هر زمان دیگری نیازمند اندیشه‌هایی همچون اندیشه سعدی هستیم؛ اندیشه‌هایی که انسان را محور قرار می‌دهند، به اخلاق می‌اندیشند و به جای تفرقه، زبان پیوند و گفتگو را ترویج می‌کنند. اول اردیبهشت، یادآور این حقیقت است که فرهنگ و ادب، ستون‌های استواری‌اند که یک ملت بر آن تکیه می‌زند.

یادداشت به قلم کبری پرویزی