سالار احمدزاده در گفتگو با خبرنگار گروه ورزشی شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ با اشاره به قدمت ورزش باستانی زورخانه‌ای اظهار داشت: این ورزش ریشه در تاریخ و فرهنگ کهن ایران دارد و بازتابی از آئین پهلوانی و سنت‌های رزمی نیاکان ماست. حرکات و ابزارهایی مانند میل، کباده و سنگ از تمرین‌های جنگی گذشته الهام گرفته شده و در گذر زمان رنگ‌ و بوی اخلاقی و مذهبی به خود گرفته است.

وی افزود: زورخانه در ایران همواره فراتر از یک مکان ورزشی بوده و به‌عنوان محفل تربیت اخلاقی و اجتماعی شناخته می‌شد. مرشد با خواندن اشعار شاهنامه، متون عرفانی یا ذکرهای مذهبی، ورزشکاران را به یاد بزرگی‌ها و ارزش‌های انسانی می‌انداخت. به همین دلیل، این ورزش علاوه بر پرورش جسم، نقش پررنگی در تربیت روح و اخلاق جوانمردانه داشته است.

این پیشکسوت ورزش باستانی با اشاره به مزایای جسمی این ورزش خاطرنشان کرد: تمرین‌های زورخانه‌ای مجموعه‌ای کامل برای تقویت عضلات و افزایش توان جسمی است. حرکاتی مانند شنا، چرخ و کار با میل و کباده به بهبود انعطاف‌پذیری و تقویت سیستم قلبی و عروقی کمک می‌کند. به دلیل ماهیت گروهی این ورزش، نشاط و انگیزه بیشتری در میان ورزشکاران ایجاد می‌شود و همین موضوع باعث ماندگاری آن در طول تاریخ شده است.

احمدزاده خاطرنشان کرد: تفاوت اساسی ورزش زورخانه‌ای با بسیاری از ورزش‌های مدرن در این است که تنها به توان جسمانی محدود نمی‌شود. در این ورزش، پهلوانی صرفاً به داشتن قدرت بدنی خلاصه نیست، بلکه منش، اخلاق و جوانمردی نیز معیار ارزیابی است. 

وی گفت: در فرهنگ ما پهلوان واقعی کسی است که علاوه بر قدرت بازو، در رفتار اجتماعی و اخلاق فردی نیز الگو باشد. زورخانه‌ها در گذشته نقش کانون‌های اجتماعی داشتند و محل رفت‌ و آمد مردم و بزرگان بودند. بسیاری از پهلوانان نه تنها ورزشکار، بلکه حامیان مردم و یاران نیازمندان شناخته می‌شدند. همین ویژگی‌ها باعث شده ورزش باستانی همواره پیوندی عمیق با فرهنگ و جامعه ایرانی داشته باشد.

این پیشکسوت ورزش باستانی با اشاره به وضعیت امروز این ورزش گفت: ثبت ورزش باستانی زورخانه‌ای در فهرست میراث معنوی یونسکو نشان‌دهنده اهمیت جهانی آن است. هرچند ورزش‌های مدرن جایگاه ویژه‌ای در میان جوانان یافته‌اند، اما این رشته همچنان ظرفیت بالایی برای جذب نسل جدید دارد.

احمدزاده خاطرنشان کرد: اگر این ورزش با زبان روز معرفی شود، می‌تواند به‌عنوان میراثی زنده، هم هویت فرهنگی را زنده نگه دارد و هم سلامت جسم و روح جامعه را تقویت کند.

انتهای خبر/