حجت‌الاسلام والمسلمین حجت‌الله فاضلی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ اظهار داشت: حضرت ابوالفضل یک شخصیت منحصر به فرد در میان شهدای کربلا است، ایشان از لحاظ ادب و تواضع، همچون کوچک‌ترین یار امام حسین(ع) با ایشان برخورد و حضرت را با عنوان مولا خطاب می‌کرد. 

رئیس اداره تبلیغات اسلامی شهرستان کرمانشاه افزود: در روایت آمده است که ایشان قریب به ۳۰ سال امام حسین(ع) را مولا خطاب کرد و در این رابطه همیشه خود را غلام مولایش حسین‌ ابن علی(ع) می‌خواند و به این مقام بندگی افتخار می‌کرد. 

وی گفت: در زیارت ناحیه مقدسه که از زبان امام زمان(عج) نسبت به شهدای کربلا مطرح شده است حضرت عباس به طور ویژه‌ای مورد ستایش قرار گرفته شده است، امام صادق وقتی به حضرت عباس سلام می‌دهد ایشان را با عنوان عبد صالح و مطیع امر مولا مورد خطاب قرار می‌دهد. 

فاضلی خاطرنشان کرد: ایشان شخصیت صالحی نزدیک به مقام عصمت داشتند که آنچه را امام زمانش می‌گفت، بدون کم و کاست انجام می‌داد، حضرت عباس ولایت‌مداری و تبعیت از امام زمان و حجت خدا را بر خود چنان فرض می‌دانست که هیچ گونه رأی و نظری در مقابل نظر ایشان از خود ابراز نمی‌داد. 

وی ادامه داد: ایشان با اینکه شخصیت جنگاور و نامدار عصر خویش بود اما تنها مأموریت‌هایی که از جانب امام حسین(ع) به او موکول می‌شد انجام می‌داد، حضرت عباس سقای دشت کربلا و مأمور آب‌رسانی به خیمه‌ها و کودکان بنی‌هاشم بود.

فاضلی خاطرنشان کرد: ایشان برای رفتن به میدان نبرد به نزد امام حسین(ع) رفته و فرمود مولای من یا اباعبدالله صبر در سینه من برای رفتن به میدان تمام شده است.

وی با بیان اینکه برادرزاده گرامی‌شان حضرت سکینه(س) از ایشان درخواست کرد تا برای فرونشاندن عطش کودکان مقداری آب تهیه کند، گفت: آن حضرت به نزد امام خود و حجت خدا آمد و از ایشان اجازه میدان طلبید، حضرت امام حسین(ع) فرمود ای عباس تو علمدار و سالار سپاه من هستی. 

این کارشناس مذهبی تصریح کرد: امام‌حسین(ع) با این جمله می‌خواست به حضرت عباس(ع) بگوید امنیت لشکر با حضور شما تأمین می‌شود و آرامش خیمه‌ها و آرامش من در گرو حضور شما است، زمانی که حضرت عباس بی‌قراری و تنگ‌شدن سینه‌اش را برای رفتن به میدان نزد مولایش ابراز داشت، امام حسین به ایشان فرمود ای عباس حال که عزم نبرد و رفتن به میدان را کرده‌ای قبل از آن مشکی برداشته و مقداری آب از نهر برای کودکان آر. 

وی ادامه داد: پس از شنیدن این دستور، حضرت عباس تنها با هدف تهیه آب به سمت نهر رفت و نمی‌خواست وقت خود را در پیکار با دشمنان هدر دهد زیرا بنا به دستور امام هدف اصلی حضرت عباس فراهم‌کردن آب برای خیمه‌ها و کودکان بود، از این رو ایشان از مسیرهایی می‌رفت که کمتر با دشمن برخورد کرده و به پیکار بپردازد. 

فاضلی افزود: خصلت منحصر به فرد ایشان این است که زمانی که به نهر علقمه رسید با وجود اینکه خود از همه تشنه‌تر بود اما وقتی وارد آب نهر علقمه شد دستش ناخودآگاه زیر آب روان رفت و هنگامی که دستش را نزدیک لبانش آورد یاد عطش خیمه‌ها افتاد و آب ننوشید، کلمه ایثار برای این حرکت مناسب نیست زیرا ایثار زمانی است که چیزی کم است و کسی از آن چیز کم، چشم‌پوشی کرده و آن را به دیگران می‌بخشد اما در آن لحظه آب نهر علقمه بی‌حد و حصر بود و کسی نیز اطراف حضرت نبود و ایشان می‌توانست حداقل جرعه‌ای از آن آب بنوشد، اما حضرت عباس عطش مولایش امام حسین(ع) و کودکان را در ذهن خود تداعی کرد و با خود گفت هیهات که من قبل از مولایم حسین، آب بنوشم.

وی گفت: این ویژگی بارز حضرت عباس که در هر فردی وجود ندارد او را از دیگر یاران حضرت متمایز کرده است، یاد مولا و کودکان مقدم بر خواسته حضرت عباس بود و این باعث شد که ایشان آب ننوشد و تشنه‌لب شهید شود. 

فاضلی افزود: تمام همت ایشان در بازگشت، رساندن آب به خیمه‌ها بود، بسیاری از تاریخ‌نگاران و علمای اهل تشیع بر این باورند که اگر حضرت عباس می‌خواست شمشیر بکشد شاید یک لشکر توان مقابله با او را نداشت اما آن حضرت به جای شمشیرکشیدن و پیکار با دشمنان هدف خود را بر روی رساندن آب به خیمه‌ها متمرکز کرده بود و مَشک را حمایل خود کرده بود تا بتواند آب را به خیمه‌ها برساند. 

وی بیان کرد: دشمنان هنگامی که همت عباس را دیدند کمین کردند و به صورت ناجوانمردانه به ایشان حمله کردند آنها دستان حضرت عباس را قطع کردند تا نتواند مشک در دست گرفته و مبارزه کند سپس با تیر سه شعبه چشمان حضرت را مورد هدف قرار دادند اما ایشان مشک بر دهان گرفت در نهایت دشمن با عمود آهنین بر سر مبارک حضرت ضربه وارد کرد و فَرق ایشان را شکافت؛ او که همیشه امام حسین را مولا خطاب می‌کرد در آخرین لحظات عمر شریفش ایشان را برادر خطاب کرد و فریاد زد یا «اخا ادرک اخاک» یعنی ای حسین‌جان برادرت را دریاب.

وی گفت: این صحنه‌ها اوج ادب و خشوع حضرت عباس(ع) در برابر مولایش را نشان می‌دهد، هنگامی که امام حسین(ع) خود را به بالین مبارک حضرت عباس(ع) رساند، رفتاری متمایز با دیگر شهدا از خود نشان داد.

فاضلی ادامه داد: آن حضرت در آن لحظه دست به کمر نهاد و عرضه داشت: «الآن انکسر ظَهری و قلت حیلتی» یعنی والله اکنون کمرم شکسته و تدبیرم بریده شد، زیرا شهادت حضرت عباس یک ضربه کاری برای امام حسین و لشکر ایشان بود. 

وی گفت: شاید بتوان گفت زمانی امام‌حسین(ع) دشمن‌شاد شد که حضرت عباس(ع) را از ایشان گرفتند، دشمن نیز می‌دانست که حضرت عباس(ع) متفاوت است، ویژگی‌های آن حضرت بی‌حد و حساب است و در رابطه با ایشان کتاب‌های فراوانی نوشته شده است که از آن جمله می‌توان به کتاب خصائص‌العباسیه اشاره کرد که کتابی مشهور در رابطه با خصائص، کرامات و معجزات آن حضرت است.

وی با بیان اینکه با عمل به سیره حضرت عباس(ع) می‌توان گوشه‌ای از خصائص ایشان را درک کرده و در جامعه به یادگار گذاشت، گفت: بعضی از ویژگی‌های ایشان عبارتند از: صالح‌بودن، مطیع امر ولایت‌بودن، مواسات، همدردی با جامعه، شجاعت، بردباری، بصیرت و دانایی.

فاضلی اذعان داشت: اگر این وقایع برای هر کس به جز حضرت عباس(ع) اتفاق می‌افتاد بسیار سخت بود که بتواند تحمل کند و در صراط مستقیم باقی بماند اما ایشان با وجود تمام مصائب و سختی‌های جان‌کاه، ذره‌ای از صراط مستقیم منحرف نشدند. 

وی گفت: در جریان واقعه کربلا، امان‌نامه ویژه‌ای برای حضرت عباس آوردند تا ایشان از مهلکه خارج شود و هیچ‌کس در مقابلشان ایستادگی نکند اما حضرت عباس در پاسخ به این امان‌نامه فرمودند، بریده باد دستی که برای من برائت می‌آورد اما برای مولایم حسین(ع) امان‌نامه نمی‌آورد. 

فاضلی خاطرنشان کرد: حضرت عباس(ع) به تمام خواهش‌های نفسانی و دنیوی دست رد زد و ذره‌ای از ولایت‌مداری و اطاعت از مولای خود غفلت نکرد، همان‌گونه که امام علی(ع) باب‌النبی هستند حضرت عباس بن علی(ع) نیز باب‌الحسین است، ایشان باب‌الحوائج هم هستند، ان‌شاءالله تمام مردم از معرفت و زیارت ایشان در این دنیا و نیز از شفاعت آن حضرت در آخرت برخوردار خواهند شد.

انتهای خبر/