به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ هر روز، یک صفحه از کلام حق را به‌صورت متنی بخوانید. 

متن و معنی آیات یک تا ۴۲ سوره مبارکه عبس، به شرح زیر است:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ عَبَسَ وَتَوَلّیٰ ﴿۱﴾

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی. 

چهره در هم کشید و روی گردانید، (۱) 

أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَیٰ ﴿۲﴾

از اینکه آن مرد نابینا نزد او آمد! (۲) 

وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکّیٰ ﴿۳﴾

تو چه می‌دانی شاید او [در پرتو تعالیم اسلام از آلودگی] پاک و پاکیزه شود (۳) 

أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذّکْرَیٰ ﴿۴﴾

یا متذکّر [حقایق] گردد و آن تذکر او را سود دهد؛ (۴) 

أَمّا مَنِ اسْتَغْنَیٰ ﴿۵﴾

اما کسی که خود را ثروتمند نشان می‌دهد (۵) 

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدّیٰ ﴿۶﴾

تو به او روی می‌آوری [و نسبت به وی اهتمام می‌ورزی] (۶) 

وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکّیٰ ﴿۷﴾

در حالی که اگر او نخواهد خود را [از آلودگی‌های باطنی و عملی] پاک کند تکلیفی بر عهده تو [نسبت به او] نیست؛ (۷) 

وَأَمّا مَنْ جَاءَکَ یَسْعَیٰ ﴿۸﴾

و اما آنکه شتابان نزد تو آمد (۸) 

وَهُوَ یَخْشَیٰ ﴿۹﴾

در حالی که [از پروردگارش] می‌ترسد، (۹) 

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهّیٰ ﴿۱۰﴾

تو [با روی گردانی] از او به دیگران می‌پردازی. (۱۰) 

کَلَّا إِنّهَا تَذْکِرَةٌ ﴿۱۱﴾

این چنین [برخوردی شایسته] نیست، بی‌تردید این آیات قرآن مایه پند است. (۱۱) 

فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ ﴿۱۲﴾

پس هرکه خواست از آن پند گیرد، (۱۲) 

فِی صُحُفٍ مُکَرّمَةٍ ﴿۱۳﴾

در صحیفه‌هایی است ارزشمند (۱۳) 

مَرْفُوعَةٍ مُطَهّرَةٍ ﴿۱۴﴾

بلند مرتبه و پاکیزه (۱۴) 

بِأَیْدِی سَفَرَةٍ ﴿۱۵﴾

در دست سفیرانی (۱۵) 

کِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿۱۶﴾

بزرگوار و نیکوکار. (۱۶) 

قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿۱۷﴾

مرگ بر انسان، چه کافر و ناسپاس است! (۱۷) 

مِنْ أَیّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿۱۸﴾

[خدا] او را از چه چیز آفریده؟ (۱۸) 

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدّرَهُ ﴿۱۹﴾

از نطفه‌ای [ناچیز و بی‌مقدار] آفریده است، پس او را [در ذات، صفات و اندام] اندازه لازم عطا کرد. (۱۹) 

ثُمَّ السَّبِیلَ یَسّرَهُ ﴿۲۰﴾

آن گاه راه [هدایت، سعادت، خیر و طاعت] را برایش آسان ساخت. (۲۰) 

ثُمّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿۲۱﴾

سپس او را میراند و در گور نهاد، (۲۱) 

ثُمّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿۲۲﴾

و سپس چون بخواهد او را زنده می‌کند. (۲۲) 

کَلَّا لَمّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿۲۳﴾

این چنین نیست [که وظیفه‌اش را انجام داده باشد] هنوز آنچه را به او دستور داده به جا نیاورده است. (۲۳) 

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَیٰ طَعَامِهِ ﴿۲۴﴾

پس انسان باید به خوراکش با تأمل بنگرد (۲۴) 

أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبّا ﴿۲۵﴾

که ما [از آسمان] آب فراوانی فرو ریختیم. (۲۵) 

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقّا ﴿۲۶﴾

سپس زمین را [به صورتی سودمند] از هم شکافتیم. (۲۶) 

فَأَنْبَتْنَا فِیهَا حَبّا ﴿۲۷﴾

پس در آن دانه‌های فراوانی رویاندیم، (۲۷) 

وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿۲۸﴾

و انگور و سبزیجات (۲۸) 

وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿۲۹﴾

و زیتون و درخت خرما…. (۲۹) 

وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿۳۰﴾

و بوستان‌های پر از درخت تناور و بزرگ (۳۰) 

وَفَاکِهَةً وَأَبّا ﴿۳۱﴾

و میوه و چراگاه (۳۱) 

مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۲﴾

تا مایه برخورداری شما و دام‌هایتان باشد. …. (۳۲) 

فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخّةُ ﴿۳۳﴾

پس زمانی که آن بانگ هولناک و مهیب در رسد، (۳۳) 

یَوْمَ یَفِرّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿۳۴﴾

روزی که آدمی فرار می‌کند، از برادرش…. (۳۴) 

وَأُمّهِ وَأَبِیهِ ﴿۳۵﴾

و از مادر و پدرش…. (۳۵) 

وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿۳۶﴾

و از همسر و فرزندانش (۳۶) 

لِکُلّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿۳۷﴾

در آن روز هرکسی از آنان را کاری است که او را به خود مشغول می‌کند [تا جایی که نمی‌گذارد به چیز دیگری بپردازد.] (۳۷) 

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ﴿۳۸﴾

در آن روز چهره‌هایی درخشان و نورانی است (۳۸) 

ضَاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ﴿۳۹﴾

خندان و خوشحال…. (۳۹) 

وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ ﴿۴۰﴾

و در آن روز چهره‌هایی است که بر آنان غبار نشسته (۴۰) 

تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿۴۱﴾

[و] سیاهی و تاریکی آنان را فرا گرفته است؛ …. (۴۱) 

أُولَٰئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿۴۲﴾

آنان همان کافران بد کارند. (۴۲) 

انتهای خبر/