به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در این حکمت کوتاه اما ژرف از نهج‌البلاغه، امام علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:

«أَشْرَفُ الْغِنَى، تَرْكُ الْمُنَى»
برترین توانگری، رها کردن آرزوهاست.

امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در این بیان حکیمانه، ملاک واقعی غنا را نه در انباشتن دارایی، بلکه در رهاکردن آرزوهای دور و غیرمنطقی معرفی می‌کنند؛ «مُنى» در این سخن، به معنای آرزوهای دور از دسترس و غیرمعقول است؛ آرزوهایی که انسان را از خویشتن‌داری و آرامش دور کرده و او را به وابستگی و نیازمندی می‌کشانند.

بر اساس این آموزه، انسانی که آرزوهای بی‌حاصل را دنبال می‌کند، ناچار است برای تحقق آن‌ها دست نیاز به سوی دیگران دراز کند؛ از سوی دیگر، فرد برای رسیدن به چنین خواسته‌هایی، ثروت خود را بی‌ثمر می‌اندوزد و در عمل، زندگی فقیرانه‌ای را تجربه می‌کند؛ در حالی‌که آرامش روحی خود را نیز قربانی این تمنیات پایان‌ناپذیر می‌سازد.

در غررالحکم از امام علی (علیه‌السلام) چنین نقل شده است:

«أَنْفَعُ الْغِنَى تَرْكُ الْمُنَى»
سودمندترین بی‌نیازی، رها کردن آرزوهای دور و دراز است.

این روایت نیز بر این نکته تأکید دارد که ریشه بسیاری از اضطراب‌ها، حرص‌ها و آشفتگی‌های روحی، در تمنیات غیرواقعی انسان نهفته است.

در حکمت دیگری، امام علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:

«لَا كَنْزَ أَغْنَى مِنَ الْقَنَاعَة.»
هیچ گنجی بی‌نیاز کننده‌تر از قناعت نیست.

قناعت در این نگاه، نقطه مقابل آرزوهای پایان‌ناپذیر است و انسان را به آرامش، بی‌نیازی و رضایت درونی می‌رساند.

همچنین بنا بر روایتی از امام هادی (علیه‌السلام) که در دُرّة الباهرة نقل شده است، ایشان می‌فرمایند:

«الْغِنَى قِلَّةُ تَمَنِّيكَ وَالرِّضَا بِمَا يَكْفِيكَ؛ وَالْفَقْرُ شِرَّةُ النَّفْسِ وَشِدَّةُ الْقُنُوط.»
توانگری آن است که آرزوها را کم کنی و به آنچه خدا روزی‌ات کرده بسنده نمایی؛ و فقر آن است که نفس انسان سیری‌ناپذیر باشد و در رسیدن به آرزوها نومید گردد.

این مجموعه از روایات نشان می‌دهد که ریشه فقر حقیقی در حرص و آرزوهای بی‌پایان است و غنای واقعی در کنترل نفس و رضایت به مقدرات الهی شکل می‌گیرد؛ آموزه‌ای که امروز نیز می‌تواند چراغ راه زندگی فردی و اجتماعی باشد.

انتهای خبر/