اردشیر کشاورز در گفتگو با خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ با اشاره به آغاز «بهار کُردی» از ۲۱ بهمن‌ماه، به روایت‌های اسطوره‌ای مرتبط با این تحول فصلی پرداخت.

این پژوهشگر و مورخ کرمانشاهی گفت: طلوع بهار کُردی از ۲۱ بهمن آغاز می‌شود و ریشه‌های آن در باورهای کهن و افسانه‌ای قرار دارد، این باورها از گذشته‌های دور، در میان مردم نهادینه شده و تا امروز نیز ادامه یافته است.

وی افزود: در گذشته، زمستان‌های سخت و طاقت‌فرسا در این ایام حاکم بود، اما امروزه دیگر نشانی از سرمای شدید آن دوران نیست. به‌عنوان مثال، در ۱۱ بهمن امسال، اثری از برودت شدید هوا دیده نمی‌شود، در حالی‌که در دهه ۳۰، در این ایام کوچه‌هایی از برف ساخته می‌شد و کودکان از میان آن‌ها عبور می‌کردند.

این پژوهشگر کرمانشاهی اشاره به روایتی درباره فردی به نام «پسر صیاد» گفت: صیاد، در ۲۱ بهمن، خانواده‌اش را ترک می‌کند و راهی کوه می‌شود، او برای شکار یا انجام آئینی خاص، به کوه‌هایی مانند بیستون، زاگرس، دالاهو یا شاهو می‌رود که سرمای شدید، او را از ادامه مسیر بازمی‌دارد و مجبور به بازگشت می‌شود.

وی ادامه داد: پس از بازگشت، خانواده‌اش ابتدا تصور می‌کنند که او در سرمای سخت جان باخته است، اما با حرکت مداوم برای جلوگیری از یخ‌زدگی، صیاد نجات پیدا می‌کند. در روایت‌های دیگر گفته شده که او یا سنگ بزرگی را بر دوش خود حمل کرده یا بزغاله‌ای را که در سرمای سخت زنده مانده بود، با خود می‌آورد.

کشاورز با اشاره به ادامه این افسانه گفت: پسر صیاد در نهایت بیمار شده و جان خود را از دست می‌دهد. سه خواهر او که به نام‌های «کرک»، «گوربهرام» و «خات زمهریر» شناخته می‌شوند، برای او هرکدام سه روز عزاداری می‌کنند که در مجموع نُه روز می‌شود. این ۹ روز، نماد پایان زمستان و آغاز بهار است.

وی تأکید کرد: بر اساس این باور، از ۲۱ بهمن تا ۳۰ بهمن، زمستان به‌تدریج پایان می‌یابد و روز اول اسفند، نشانه‌های گرما از زمین ساطع شده و برف‌ها آب می‌شوند. این دوره که به «بهار کُردی» معروف است، با آئین‌های خاصی گرامی داشته می‌شود.

این پژوهشگر و مورخ کرمانشاهی افزود: در گذشته، مردمان این مناطق، اقتصاد شبانی داشتند و زندگی آن‌ها وابسته به کوچ بود، از اسفندماه، عشایر و دامداران کم‌کم خود را برای بازگشت به مناطق ییلاقی آماده می‌کردند تا در فروردین‌ماه به چراگاه‌های اصلی خود بازگردند. به این ترتیب، آغاز بهار کُردی نه‌تنها یک تحول طبیعی، بلکه بخشی از تقویم کوچ‌نشینی نیز بوده است.

انتهای خبر/