به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ شهید والامقام «عبدالحسین سمیعی» در سال ۱۳۳۷ در شهرستان کنگاور دیده به جهان گشود. از همان دوران کودکی، عشق و ارادت به خاندان عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) سراسر وجود او را فرا گرفته بود، به‌گونه‌ای که هرساله به زیارت بارگاه ملکوتی حضرت علی‌بن‌موسی‌الرضا (علیه‌السلام) مشرف می‌شد. در سال ۱۳۴۸، در سن دوازده سالگی، به همراه خانواده‌اش از آخرین زائرانی بود که پیش از بسته‌شدن مرزها، موفق به زیارت عتبات عالیات و اماکن مقدس شام گردید. 

با آغاز نهضت انقلاب اسلامی، دوران خدمت سربازی شهید سمیعی نیز آغاز شد. وی با آگاهی از شرایط حساس کشور، با همراهی جمعی از دوستان خود و با هدایت روحانیت مبارز، تصمیم گرفت تا در لباس مقدس سربازی، از نهضت امام خمینی (ره) حمایت کند. در این مسیر، مسئولیت ارتباط میان روحانیت و پادگان را به‌عهده گرفت و با حضور مخفیانه در راهپیمایی‌ها، حقوق و مزایای خود را به حساب‌های معرفی‌شده از سوی روحانیت واریز می‌نمود. به دلیل فعالیت‌های انقلابی و توزیع اعلامیه‌های حضرت امام در داخل پادگان، بازداشت و زندانی شد. سرانجام، در روز ۲۲ بهمن‌ماه ۱۳۵۷، همراه با سایر همرزمان خود با برافراشتن پارچه‌های سفید، سردادن تکبیر و گشودن انبارهای اسلحه، پادگان را در اختیار مردم انقلابی قرار داد. 

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، شهید سمیعی به همراه جمعی از دوستان خود به‌صورت داوطلبانه مسئولیت تأمین امنیت و مقابله با عناصر ضدانقلاب در منطقه را برعهده گرفت و در این راه شبانه‌روز تلاش نمود. 

با آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، وی با وجود بهره‌مندی از رفاه نسبی، داوطلبانه به بسیج مستضعفین پیوست و به جبهه‌های غرب کشور اعزام شد. در طول دو سال حضور در جبهه، مأموریت‌های خطیر و حساسی را با موفقیت به انجام رساند. مناطق آزادشده و خونینِ ارتفاعات و دشت‌های گیلانغرب، آوزین، شیاه‌کوه، چرمیان، میان‌تنگ، قصر شیرین، سومار و مندلی، گواهی روشن بر رشادت‌ها و فداکاری‌های او هستند. 

سرانجام، شهید عبدالحسین سمیعی در عملیات غرورآفرین «مسلم بن عقیل (ع)» در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۶۱ در منطقه سومار (مندلی) به مقام رفیع شهادت نائل آمد. پیکر مطهرش در گلزار شهدای زادگاهش، کنگاور، به خاک سپرده شد. 

فرازی از وصیت‌نامه شهید عبدالحسین سمیعی: 

«خدایا! تو خود شاهدی که برای انجام تکلیف شرعی، قدم به جبهه نهادم، نه برای کسب مقام یا موقعیت. مسئولیت‌هایی را صرفاً برای رضای تو و پیروزی اسلام پذیرفتم و راه سرخ حسینی را انتخاب نمودم. 

از همه عزیزانم می‌خواهم که مرا حلال کنید و اگر توان دارید، به جبهه‌ها بروید و امام امت را یاری دهید. 

پدر و مادر مهربانم! اگر در زندگی باعث زحمت شما شدم، مرا ببخشید. از تو، برادرم محمد، می‌خواهم سلاح آغشته به خونم را برداری و در صف رزمندگان اسلام علیه کفار بجنگی. خواهرانم! شما را به زندگی زینب‌گونه دعوت می‌کنم. 

و تو، مادربزرگ عزیزم که در کودکی راهنما و مشوق من در مسیر ایمان و عبادت بودی، مرا ببخش و از خدا برایم طلب مغفرت کن. 

در پایان از همه می‌خواهم به وصایایم عمل نمایید. 

به امید زیارت کربلای معلا و نجف اشرف، و پیروزی نهایی رزمندگان اسلام در جبهه‌های حق علیه باطل.»