به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ هر روز، یک صفحه از کلام حق را به‌صورت متنی بخوانید.

متن و معنی آیات ۱۸۴ تا ۲۰۶ سوره «شعراء» به شرح زیر است:

وَاتَّقُوا الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۸۴﴾

و از آنکه شما و امت‌های پیشین را آفرید پروا کنید. (۱۸۴) 

قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ ﴿۱۸۵﴾

گفتند: جز این نیست که تو از جادوشدگانی، (۱۸۵) 

وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّکَ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿۱۸۶﴾

و تو جز بشری مانند ما نیستی، و بی‌تردید ما تو را از دروغگویان می‌پنداریم، (۱۸۶) 

فَأَسْقِطْ عَلَیْنَا کِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿۱۸۷﴾

پس اگر راست می‌گویی پاره‌هایی از آسمان را بر ما فرو ریز. (۱۸۷) 

قَالَ رَبِّی أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿۱۸۸﴾

[شعیب] گفت: پروردگارم به آنچه انجام می‌دهید، داناتر است. (۱۸۸) 

فَکَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ یَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ کَانَ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۱۸۹﴾

پس او را تکذیب کردند؛ در نتیجه عذاب روز سایبان [یعنی روزی که ابری تیره و صاعقه زا سایه می اندازد] آنان را فرا گرفت، همانا آن عذاب روزی بزرگ بود، (۱۸۹) 

إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً ۖ وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۹۰﴾

بی‌تردید در این سرگذشت، عبرتی بزرگ وجود دارد؛ و قوم شعیب بیشترشان مؤمن نبودند، (۱۹۰) 

وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۱۹۱﴾

و یقیناً پروردگارت همان توانای شکست ناپذیر و مهربان است. (۱۹۱) 

وَإِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۹۲﴾

و بی‌تردید این قرآن، نازل شده پروردگار جهانیان است، (۱۹۲) 

نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ ﴿۱۹۳﴾

که روح الامین آن را نازل کرده است، (۱۹۳) 

عَلَیٰ قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمُنْذِرِینَ ﴿۱۹۴﴾

بر قلب تو، تا از بیم دهندگان باشی، (۱۹۴) 

بِلِسَانٍ عَرَبِیٍّ مُبِینٍ ﴿۱۹۵﴾

به زبان عربی روشن و گویا (۱۹۵) 

وَإِنَّهُ لَفِی زُبُرِ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۹۶﴾

و بی‌تردید [خبر] این [قرآن] در کتاب‌های پیشینیان است. (۱۹۶) 

أَوَلَمْ یَکُنْ لَهُمْ آیَةً أَنْ یَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿۱۹۷﴾

آیا آگاهی دانشمندان بنی اسرائیل به خبر قرآن [در کتاب های پیشینیان] برای مشرکان نشانه‌ای [بر حقّانیّت قرآن و صدق نبوّت تو] نیست؟! (۱۹۷) 

وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَیٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ ﴿۱۹۸﴾

و اگر آن را بر برخی از غیر عرب‌ها نازل کرده بودیم، (۱۹۸) 

فَقَرَأَهُ عَلَیْهِمْ مَا کَانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۹۹﴾

و او آن را بر عرب‌ها می‌خواند، باز هم به آن ایمان نمی‌آوردند! (۱۹۹) 

کَذَٰلِکَ سَلَکْنَاهُ فِی قُلُوبِ الْمُجْرِمِینَ ﴿۲۰۰﴾

این گونه [که آن را به زبان عربی روشن و گویا نازل کردیم] در دل‌های مجرمان درآوردیم [که آن را بفهمند و به آن ایمان آورند،] (۲۰۰) 

لَا یُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّیٰ یَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿۲۰۱﴾

[ولی این بیمار دلان لجوج] به آن ایمان نمی‌آورند تا آن عذاب دردناک را ببینند، (۲۰۱) 

فَیَأْتِیَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا یَشْعُرُونَ ﴿۲۰۲﴾

که ناگهان در حالی که بی‌خبرند به سراغشان آید، (۲۰۲) 

فَیَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ ﴿۲۰۳﴾

پس [در آن موقعیت بسیار سخت] گویند: آیا ما مهلت می‌یابیم؟ (۲۰۳) 

أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿۲۰۴﴾

آیا به آمدن عذاب ما شتاب می‌کنند؟ (۲۰۴) 

أَفَرَأَیْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِینَ ﴿۲۰۵﴾

پس خبر ده اگر ما آنان را سالیانی بهره مندی و برخورداری دهیم، (۲۰۵) 

ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿۲۰۶﴾

سپس آن عذابی که به آن تهدید می‌شدند، به سراغشان آید. (۲۰۶)