به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ شهید مصطفی علیزاده دوازدهم دی ماه ۱۳۳۰، در شهرستان چالوس به دنیا آمد. پدرش حبیب‌الله و مادرش حمیده نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. از سوی کادر سپاه در جبهه حضور یافت. بیست و یکم آذرماه ۱۳۶۰، در پادگان المهدی چالوس بر اثر اصابت انفجار مهمات، شهید شد، پیکر او را در گلزار شهدای یوسف رضا تابعه زادگاهش به خاک سپردند. 

دوران کودکی

اولین ماه از زمستان سال ۱۳۳۰ به دوازدهمین طلوع خود رسیده بود که صدای گریه‌اش در کاشانه «حبیب‌الله و حمیده» طنین‌انداز شد. «مصطفی»، دوّمین نوگل خانواده بود و چشم و چراغ پدر و مادری متدیّن، که با رزق حلال، گذران عمر می‌کردند. 
مصطفی به دلیل محرومیت از نعمت وجودی پدر در کودکی، تا پایه ششم ابتدائی در زادگاهش ادامه تحصیل داد. 

در توصیف خصوصیات اخلاقی مصطفی، می‌توان گفت که به جهت تواضع و برخورداری از اخلاق حسنه اسلامی، محبوبیت خاصّی نزد دوستان داشت. در رفتار با والدین نیز، نهایت ادب، متانت و احترام را به‌جا می‌آورد. 

زمزمه‌های انقلاب که در جای جای کشور پیچید، این مبارز آگاه نیز، با حضور در تظاهرات ضدطاغوت، هم نوا با مردم کوچه و خیابان، فریاد دادخواهی سر داد. سپس با تشکیل بسیج، به این نهاد مردمی پیوست و فعالیت‌هایش را در این راستا تحقّق بخشید. علاوه بر آن، در سرکوب تحرکات گروهک‌های ضدّ انقلاب در سطح شهر فعّال بود. 

۱۷ شهریور سال ۵۷، خیابان ژاله تهران غرق خون پاک شهدایی شد که چندی بعد دریایی شدند بر سر رژیم منحوس پهلوی. در این میان مصطفی، برادر عزیزش، علی را در واقعه ۱۷ شهریور از دست داد. 

پس از پیروزی انقلاب، مصطفی در سال ۱۳۶۰ جامه پاسداری به تن کرد و راهی جبهه مریوان شد و به عنوان راننده، در واحد پشتیبانی، مشغول به خدمت شد. 

او معتقد بود: «باید با دشمنی که با نظام مقدس جمهوری اسلامی خصومت دارد، سر جنگ داشت، تا جرات جسارت به دین اسلام و میهن را نداشته باشد.» 

ناگفته نماند که او در پشت جبهه نیز، از فعالان جهت تبلیغ و تهیه کمک‌های مردمی، برای ارسال به جبهه بود. 

سرانجام، مصطفی در سال ۱۳۶۰ به دلیل انفجار خمپاره ۶۰ در تیپ سوم امامت (پادگان المهدی) چالوس، شربت شیرین شهادت نوشید؛ و اینک، گلزار شهدای «یوسف رضا» ی این شهر، تنها میعادگاه همسرش «هاجر جلالی» و یادگارانش «سمیه، مرتضی و مجتبی» است. 

انتهای خبر/