به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در حکمت پانزدهم از کتاب شریف نهج‌البلاغه، حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) با بیانی ژرف و اخلاقی به نکته‌ای انسانی اشاره می‌فرمایند؛ این‌که نباید هر گرفتار و آسیب‌دیده‌ای را سرزنش کرد، چرا که بسیاری از گرفتاری‌ها، ریشه در آزمون الهی یا حکمت‌های پنهان خداوند دارد.

در حکمت پانزدهم از بخش «حِکَم» کتاب شریف نهج‌البلاغه، امام علی علیه‌السلام می‌فرمایند:

«مَا كُلُّ مَفْتُونٍ يُعَاتَبُ»

هر شخص گرفتارى را نمى‌توان سرزنش کرد؛ چه بسا بى‌تقصير باشد.

امیر مؤمنان علی (علیه‌السلام) در این سخن کوتاه اما پرمعنا، به تفاوت میان انواع گرفتاری‌ها اشاره می‌کنند؛ سرچشمه مشکلات و مصائب انسانی یکسان نیست؛ گاه نتیجه سستی، نادانی یا کوتاهی انسان است که شایسته سرزنش است اما گاه این بلاها، کفاره گناهان گذشته یا آزمونی الهی برای پالایش روح و تقویت ایمان است؛ در چنین حالتی، ملامت و نکوهش نه‌تنها شایسته نیست، بلکه ناسپاسی در برابر حکمت و رحمت پروردگار است.

حضرت (علیه‌السلام) در ادامه با نگاهی عمیق‌تر، واژه «مفتون» را به معنای «آزموده» و «فریب‌خورده» دانسته‌اند، همان‌گونه که طلا را در کوره می‌سنجند تا خالص شود، انسان نیز در بوته آزمایش الهی قرار می‌گیرد تا ایمان و حقیقت وجودش آشکار شود؛ از این رو، تمام کسانی که گرفتار فتنه و ابتلا هستند، سزاوار ملامت نیستند؛ چرا که بسیاری از آنان، در مسیر رشد، پاکی و خلوص قرار دارند.

این کلام نورانی، ما را به تأمل در قضاوت‌ها و داوری‌های شتاب‌زده فرا می‌خواند. پیش از آن‌که گرفتار یا آسیب‌دیده‌ای را مورد نکوهش قرار دهیم، باید به علل و حکمت‌های پنهان الهی در پسِ آن بنگریم؛ چه‌بسا آنچه بلا می‌پنداریم، در حقیقت رحمتی برای تطهیر و تعالی انسان باشد.

انتهای خبر/