به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ در حکمت‌ بیست و هفتم نهج‌البلاغه، امام علی (علیه‌السلام) راهبردی کم‌نظیر برای مدیریت بیماری ارائه می‌کنند و می‌فرمایند:

«إمْشِ بِدَائِكَ، مَا مَشَى بِك»

تا زمانی که بیماری همراه توست، تو نیز با آن مدارا کن.

این بیان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) اشاره‌ای روشن به توانایی‌های طبیعی بدن و نقش مهم صبر، آرامش و حفظ تعادل رفتاری در روند بهبود بیماری دارد؛ مطابق این نگاه حکیمانه، تا هنگامی که شدت بیماری به حد آزاردهنده و ناتوان‌کننده نرسیده است، شایسته است که انسان با حفظ فعالیت‌های روزمره در حد توان، اجازه دهد قدرت دفاعی بدن کار خود را انجام دهد؛ چرا که در بسیاری موارد، بدن بدون نیاز به دارو و درمان سنگین قادر است بیماری را مهار کند.

این معنا در روایات دیگر نیز مورد تأکید قرار گرفته است؛ از امام کاظم (علیه‌السلام) نقل شده است:
«لَیْسَ مِنْ دَوَاءٍ إِلَّا وَهُوَ یُهَیِّجُ دَاءً...»؛
هیچ دارویی نیست مگر آنکه دردی را برمی‌انگیزد و هر دارویی — در کنار فوایدش — عوارضی به همراه دارد؛ از همین رو در حدیث دیگری آمده است:
«ادْفَعُوا مُعَالَجَةَ الأَطِبَّاءِ مَا انْدَفَعَ الْمُدَاوَاةُ عَنْكُمْ.»
یعنی تا زمانی که بیماری شما را تحت فشار جدی قرار نداده است، در مراجعه به طبیب شتاب نکنید.

به همین ترتیب، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در سخنی دیگر می‌فرمایند:

«لاَ تَضْطَجِعْ مَا اسْتَطَعْتَ الْقِیَامَ مَعَ الْعِلَّةِ.»
تا آنجا که می‌توانی با وجود بیماری سرپا باش و به بستر نیفت.

هدف این توصیه‌ها، نه نفی درمان و نه بی‌توجهی به پزشک است؛ بلکه یادآوری این حقیقت است که دست‌یابی به تعادل، پرهیز از افراط در مصرف دارو و تقویت روحیه صبر و مقاومت، بخش مهمی از فرآیند واقعی درمان به شمار می‌آید.

این حکمت نورانی، مانند بسیاری از آموزه‌های امام علی (علیه‌السلام)، پیوندی زیبا میان نگاه معنوی و اصول علمی ایجاد کرده و می‌تواند برای انسان امروز نیز چراغ راهی در مواجهه با بیماری و سختی‌های جسمی باشد.

انتهای خبر/