به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «مرصاد»؛ هر روز، یک صفحه از کلام حق را به‌صورت متنی بخوانید.

متن و معنی آیات ۱۱۴ تا ۱۲۵ سوره «طه» به شرح زیر است:

فَتَعَالَی اللَّهُ الْمَلِکُ الْحَقُّ ۗ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ یُقْضَیٰ إِلَیْکَ وَحْیُهُ ۖ وَقُلْ رَبّ زِدْنِی عِلْمًا ﴿۱۱۴﴾

برتر و بلند مرتبه است خدا [یِ یگانه] که فرمانروای هستی و حقّ محض است؛ و پیش از آنکه وحی کردن قرآن بر تو پایان گیرد در خواندنش شتاب مکن، و بگو: پروردگارا! دانش مرا بیفزای. (۱۱۴) 

وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَیٰ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِیَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا ﴿۱۱۵﴾

یقیناً پیش از این به آدم سفارش کردیم [که از میوه آن درخت نخورد] پس فراموش کرد و عزمی استوار برای او نیافتیم. (۱۱۵) 

وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلّا إِبْلِیسَ أَبَیٰ ﴿۱۱۶﴾

و [یاد کن] هنگامی را که به فرشتگان گفتیم: برای آدم سجده کنید. همه سجده کردند مگر ابلیس که روی برتافت. (۱۱۶) 

فَقُلْنَا یَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَکَ وَلِزَوْجِکَ فَلَا یُخْرِجَنَّکُمَا مِنَ الْجَنّةِ فَتَشْقَیٰ ﴿۱۱۷﴾

پس گفتیم: ای آدم! مسلماً این [ابلیس] دشمنی است برای تو و همسرت، پس شما را از بهشت بیرون نکند که در مشقت و رنج افتی. (۱۱۷) 

إِنَّ لَکَ أَلّا تَجُوعَ فِیهَا وَلَا تَعْرَیٰ ﴿۱۱۸﴾

قطعاً برای تو [در این مکان موقعیتی است که] است که نه گرسنه شوی و نه برهنه گردی. (۱۱۸) 

وَأَنّکَ لَا تَظْمَأُ فِیهَا وَلَا تَضْحَیٰ ﴿۱۱۹﴾

و نه در آن تشنه شوی و نه دچار آفتاب زدگی گردی. (۱۱۹) 

فَوَسْوَسَ إِلَیْهِ الشَّیْطَانُ قَالَ یَا آدَمُ هَلْ أَدُلّکَ عَلَیٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْکٍ لَا یَبْلَیٰ ﴿۱۲۰﴾

پس شیطان او را وسوسه کرد، گفت: ای آدم! آیا تو را به درخت جاودان و سلطنتی که کهنه نمی‌شود، راهنمایی کنم؟ (۱۲۰) 

فَأَکَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا یَخْصِفَانِ عَلَیْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَیٰ آدَمُ رَبّهُ فَغَوَیٰ ﴿۱۲۱﴾

پس هر دو [به سبب وسوسه شیطان] از میوه آن [درخت] خوردند، در نتیجه شرمگاهشان بر آنان پدیدار شد و شروع به چسباندن برگ‌های درختان بهشت بر [شرمگاه] خود کردند. و آدم پروردگارش را نافرمانی کرد و [از رسیدن به آنچه شیطان به او القا کرده بود] ناکام ماند. (۱۲۱) 

ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبّهُ فَتَابَ عَلَیْهِ وَهَدَیٰ ﴿۱۲۲﴾

آن گاه پروردگارش او را برگزید و توبه‌اش را پذیرفت و او را راهنمایی کرد. (۱۲۲) 

قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِیعًا ۖ بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدًی فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَایَ فَلَا یَضِلّ وَلَا یَشْقَیٰ ﴿۱۲۳﴾

[خدا] گفت: هر دو با هم از بهشت [به سوی زمین] فرود آیید که برخی از شما دشمن برخی دیگرند، پس اگر از سوی من هدایتی به شما رسید، هر کس از هدایتم پیروی کند، نه گمراه می‌شود و نه به مشقت و رنج می‌افتد. (۱۲۳) 

وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکًا وَنَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَعْمَیٰ ﴿۱۲۴﴾

و هر کس از هدایت من [که سبب یاد نمودن از من در همه امور است] روی بگرداند، برای او زندگی تنگ [و سختی] خواهد بود، و روز قیامت او را نابینا محشور می‌کنیم. (۱۲۴) 

قَالَ رَبّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمَیٰ وَقَدْ کُنْتُ بَصِیرًا ﴿۱۲۵﴾

می‌گوید: پروردگارا! برای چه مرا نابینا محشور کردی، در حالی که [در دنیا] بینا بودم؟ (۱۲۵)

انتهای خبر/